W poświęconym apokalipsie trzecim numerze „Formatu Literackiego” bardzo zajmująco i błyskotliwie w eseju „O początkach końca” pisze Henryk Waniek. Tu tylko fragment. Ale zapraszamy do lektury całości.

„Końców świata jest wiele. Powiedziałbym nawet, że nieskończenie wiele, gdyby nie to, że mówimy jednak o skończoności. Dokładnie zaś mówiąc, jest ich tyle, ile jest światów. Istnieją miriady światów – powiada Sutra Nikamaya, a myślę, że to bardzo skromny rachunek. Zresztą, nie ma co sobie zawracać głowy liczbami. Nie wszystko jest tylko poezją i nie każdy jest artystą, podczas gdy na pewno wszystko jest światem. Każdy atom jest kosmosem.

A co dopiero związek atomów? Molekuła. Źdźbło trawy, owad lub zwierzę. Ty i ja. Miriady światów istnieją między swoim początkiem i końcem takim, jakiego wymagają prawa w nich rządzące. Nie chcę być ślepy na jedność i jedyność świata, a szczególnie naszego świata kolektywnego, który możemy – zależnie od potrzeby – nazwać gatunkiem, cywilizacją lub globalną świadomością. Nie jestem więc zaślepiony, kiedy myślę świat. Widzę to samo mniej więcej co ty. Wiem to samo – mniej więcej – co inni. Czasem nawet dokładnie to samo. Ale jest tyle rzeczy – miriady! – których w ogóle nie widzimy. Lub widzimy rzeczy, których najzwyczajniej nie ma. Wszelako rozumiem o co chodzi, gdy padają te słowa – koniec świata. Słowa straszne z jednej strony, choć z drugiej tak lubiane przez religijnych proroków, wizjonerów, artystów, naukowców oraz pisma brukowe. Bo to temat nie mający sobie równych.”